Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. . David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. . Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Her şey böyle başladı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. . Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. . Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. . Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. . Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. . David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. . Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Her şey böyle başladı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. . David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. . David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı.